Onmacht over mijn leven

Terwijl ik het debat over de coronacrisis in de Tweede Kamer volg en kijk naar mannen als Wilders, denk ik terug aan de eerste meldingen over dit virus, eind vorig jaar. Eerst dacht ik: dat is ver weg. Maar wat is dit bijzonder snel gegaan! De hele wereld wordt nu bedreigd. Alle landen zijn ermee bezig. ‘Gewone’ griep en andere bedreigingen worden haast niet meer genoemd. CO₂, stikstof, Pfas: het waren onderwerpen die maandenlang de media domineerden. En nu niet meer.

Wat een heksenketel is deze wereld geworden. Denk daarbij ook nog aan de crisis in de olie, veroorzaakt door Saoedi-Arabië en Rusland. De aandelenkoersen wereldwijd. Spanning in het Midden-Oosten onder invloed van oorlogen en bijna-oorlogen. Moet ik nog verder gaan?

Terwijl half Nederland probeert thuis te werken, scholen gesloten zijn en gehamsterd wordt, zien we gelukkig ook nieuwe initiatieven. Saamhorigheid lijkt zich te versterken; op dinsdagavond 17 maart was er het applaus voor de zwoegers in de zorg. De dag daarna is een Dag van Nationaal Gebed gehouden. Ook hier in Boskoop is daar op een mooie manier invulling aan gegeven.

Als je al die onderwerpen voorbij ziet trekken en je denkt er zelf over na, wat ervaar je dan? Hoe kun je dit omschrijven? Kunnen we dit niet in één woord samenvatten: onmacht? 
Onmacht over mijn eigen leven. Want stel dat ik óók ziek word door corona? Stel dat ik mijn baan verlies, omdat het bedrijf waar ik werk failliet gaat? Misschien ook wel over de vraag: ‘Als God bestaat, waarom grijpt hij niet in?’
Kortom, we voelen ons kwetsbaar en misschien wel in de steek gelaten. Door mensen om ons heen. Door de regering, omdat er nog geen sprake is van een totale ‘lockdown’. Door God, als die bestaat.

OP ZOEK NAAR RUST EN ZEKERHEID

Feit is ook dat we – wanneer wij ons in de steek gelaten – op zoek willen naar rust en zekerheid. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gingen mensen bidden. Er ontstond een gezegde: ‘nood leert bidden’. Na die verschrikkelijke oorlog nam dat bidden ook weer snel af, want het ging goed met Nederland. In de jaren na de ‘wederopbouw’ zijn de kerken leeggestroomd en nog eens vijftig jaar later lijkt het erop dat wij God in Nederland absoluut niet meer nodig hebben…
Hoe gaan wij nu om met onze vragen? Halen we onze schouders op? Plunderen wij Hoogvliet, AH en al die andere winkels leeg en denken: ‘Ik zal voorkomen dat …’

De vraag is ook: áls wij het zelf willen oplossen, hoever komen wij daarmee? Een vraag kan ook zijn: ‘Stel dat God bestaat en hij almachtig is, WANNEER grijpt hij dan in?’

Wij, het team van IkgeloofinBoskoop.nl, zijn benieuwd naar jouw mogelijke vragen over de ontwikkelingen die nu spelen. Over wat we hierboven benoemen. Laat van je horen via de contactpagina op deze site. Maak ook anderen gerust attent op deze website en laat ook anderen hier hun vragen stellen.

Hebben wij alle antwoorden? Zeker niet. Wat kunnen we dan wél? In gesprek raken. Niets meer en niets minder. Over gedachten, of misschien wel oplossingen, die je kunnen helpen om echt tot rust te komen, die houvast geven en waaruit je zekerheid mag ervaren. Dat doen we graag vanuit een positieve, christelijke grondslag. De Bijbel is daarbij onze leidraad.

Wij bidden jou nu al rust en vrede toe. Wij mogen leven in verwachting en hoop. Samen met een geweldige Vader!