Ik had een droom over grote verschillen. Over een opmerkelijke overgang.

Ik was onderweg, liep met twee anderen door een gebied. Nat, blubber. Kil en grijs.
Dus wij werden vies. Vies van alles waar wij door liepen. Het vuil dat op schoenen en kleding kwam.
Na een tijdje kwamen wij bij een heuvelachtig terrein. Dat was anders dan de blubber: het was daar helder wit.

En toen wij dichterbij kwamen rook het ook nog eens lekker. Wij er op af; dat was interessant! Daar aangekomen gebeurde er iets geks: wij stapten op het witte goedje en onze schoenen en kleding werden schoon. Stapje voor stapje schoner.

Iemand van ons keek achterom, en het vuil was weg. Geen voetstap te zien. Heel gek!

Ik ging met m’n hand door het witte goedje en daaronder was het vuil, maar het gekke was: dat goedje bleef wit. Ik vroeg aan een van mijn reisgenoten wat dit toch kon zijn. Een van beiden antwoordde: Dit heet vergeving. Alles – zo ging hij verder – wat het leven lelijk maakt kan het bedekken. Als je het toelaat. En als je het heel graag wilt kun jij je er helemaal mee wassen en zo leef je vrijer dan ooit.

Oud & Nieuw 

Zo kregen we de overgang van het oude jaar naar het nieuwe. Een nieuw begin, wordt er dan gezegd. Klinken er lange slanke glazen en “voornemens” om het beste uit jezelf te halen. Tegenwoordig zegt men liever: ‘je betere zelf’.

Nou, dat valt na een korte tijd vies tegen. Je vervalt in oude gewoontes. Wèg voornemens.
Kan het ook anders? Het leven is toch een aaneenschakeling van dingen die goed en fout gaan.
Dus niks nieuws eigenlijk. Of wel…? We zeggen ‘sorry’ als wij de ander pijn hebben gedaan. Is het daarmee af? Of als het erger is, dan blijven wij hangen. Als de pijn te groot is.
Daar valt soms het woord vergeving.

Maar wat is dat dan; hoe kun je dit begrijpen? Misschien dankzij mijn droom. Daarom wilde ik die met je delen.

“Ik ging met m’n hand door het witte goedje”…

Afbeelding van Nicky via Pixabay